Toen ik vandaag de lokale krant van Nijkerk opensloeg, kwam ik een artikel over Henry Kap tegen. Henry was een geoefend kitesurfer die afgelopen zomer is omgekomen op Strand Horst.
Ik krijg het toch weer even heel warm als ik dit stuk, die de familie heeft geschreven, lees.
Bekijk hier online het artikel over Henry Kap, een kitesurfer die ik en vele anderen nooit zullen vergeten!
http://epaper.bdu.nl/stadnijkerk/epaperarchive/2009/12-30/epaper/8283732.htm hieronder een kopie (voor het geval hun achief offline gaat):
‘Henry is gestorven met een glimlach op zijn gezicht’,,Vertel op, wat is er met mijn kinderen!”, riep Christine Kap door de telefoon, toen ze gebeld werd door de wijkagent. Het was vrijdagavond 8 mei, zo rond 19.30 uur. Christine was even naar de supermarkt in de buurt voor een boodschap, haar twee kinderen Lise en Thijmen (toen acht en zes) waren alleen thuis. ,,Het gaat om Henry”, zei de agent even later. ,,Hij heeft een ongeluk gehad. Henry is overleden.”Henry Kap (36), de man van Christine en vader van de twee kinderen, was die middag samen met vrienden gaan kitesurfen op het Wolderwijd, het water tussen Harderwijk en Zeewolde. ,,Hij is een ervaren surfer en weet wat hij doet”, vertelt Christine. ,,Die middag leek er ook niets aan de hand. De avond daarvoor had hij op verschillende websites de weerberichten gecheckt en dat leek gunstig om met het board en de vlieger (kite) aan de gang te gaan. Windkracht vier hooguit, prima weer om te kitesurfen. Het mag best wat waaien, zolang het verantwoord is, dan kun je mooie rakjes maken, zoals ze dat noemen.”
Het was op het Wolderwijd dan ook druk met watersporters, er werden in de luwte van het meer zelfs kite-lessen voor beginners gegeven door een instructeur. ,,Dat gebeurt echt niet als noodweer dreigt.” Juist om de drukte te vermijden en veilig te kiten, zocht Henry meer het open water op. ,,En dat is hem fataal geworden.” Binnen een minuut en geheel onverwacht sloeg het weer compleet om. Windkracht vier werd windkracht tien. ,,Hij kon geen kant op, werd als het ware als een katapult gelanceerd en kwam met een smak met zijn hoofd op het water terecht, waardoor hij zijn nek brak. Binnen enkele seconden moet dat gebeurd zijn. Hij heeft niet eens de tijd gehad om gebruik te maken van zijn safety-line, waarmee hij zich van zijn kite kon loskoppelen. Henry is gestorven met een glimlach nog op zijn gezicht. Hij is letterlijk binnen een paar seconden uit ons leven weggerukt.” Vader Henk: ,,Later hebben we er beelden van gezien, het moet dat moment een enorme chaos zijn geweest op het water.”
Het duurde bijna een uur voordat het lichaam van Henry, met behulp van een helikopter en warmtesensoren gevonden werd. Zijn kite hing in een boom op een eilandje, zijn lichaam lag er niet ver vandaan. Na pogingen om hem te reanimeren, werd hij overgebracht naar het Sint Jansdal ziekenhuis in Harderwijk. ,,Pas daar constateerden de artsen dat Henry op slag moet zijn overleden. Het klinkt gek, maar dat was een geruststelling voor ons”, vertelt Lyda, de moeder van Henry. ,,Natuurlijk is het verschrikkelijk wat er gebeurd is. Maar nu weten we wel dat hij niet geleden heeft.”
Kilometers daarvandaan, in Barneveld, wist Christine op dat moment nog nergens van. ,,Ik maakte me ook niet eens zorgen. Ik zag wel dat het ‘s middags ook hier harder was gaan waaien, maar ik weet dat Henry geen risico’s neemt. Daar hebben we het regelmatig over gehad. Nee, hij voelde zich als vader heel verantwoordelijk. Henry voelde zich altijd wel aangetrokken door extreme sporten, maar sinds hij vader was geworden paste hij wel altijd extra goed op. Ik maakte me dus niet druk. Sterker nog. Ik dacht ‘hij zal wel schik hebben op het water.’ Daarom wilde ik in eerste instantie ook niet geloven wat de wijkagent vertelde. Ik kón het niet geloven.”
,,En dan komt het moment dat ik mijn schoonouders belde. Maar wat zeg je? Je kind is er niet meer? Dat is echt vreselijk.” Lyda: ,,Henk nam de telefoon op. Het enige dat ik hem hoorde zeggen was ‘Henry is dood.’ En dan kun je niet meer logisch nadenken. Zo’n moment, het is de grootste nachtmerrie van je leven. Als kippen zonder kop zijn we naar het ziekenhuis gereden.”
Christine: “Het moeilijkste van alles was mijn kinderen te vertellen dat hun papa nooit meer thuis zou komen. Mijn hart werd verscheurd om ze zo intens verdrietig te zien.” Wat volgde was voor haar een omschakeling op de automatische piloot. ,,Alles ging ineens zo snel en ik kon niet meer logisch nadenken. Lise liep nog rond in een prinsessenpakje. Ze had net een toneelstukje geoefend voor moederdag, aankomende zondag. Dus ik zei tegen haar: ‘trek je kleren aan, we gaan naar papa in het ziekenhuis.’ Er niet over nadenkend dat het misschien niet verstandig zou zijn als de kinderen hem daar zouden zien. We wisten op dat moment immers nog helemaal niet wat er precies gebeurd was. Mijn schoonzus Esther - ze is verpleegkundige in een hospice - overtuigde me de kinderen niet mee te nemen.”
Christine: ,,Ik moet het huis stofzuigen, dacht ik nog diezelfde nacht toen we terugkwamen uit het ziekenhuis. Later diezelfde nacht zou Henry met een rouwauto gebracht worden, we wilden hem thuis opbaren. Met al dat bezoek moet het huis netjes zijn. Ik moet de kleren van de vakantie nog strijken, we waren twee dagen daarvoor teruggekomen van een achtdaagse vakantie in Egypte. Echt zo raar dat ik daaraan dacht. Ik kon het niet uitschakelen, dacht alleen maar aan wat er nog allemaal geregeld moest worden met de begrafenis, de rouwkaart, een mooie foto van Henry. Ik heb hem zelf aangekleed, en gel in zijn haren gedaan. Hij ging nooit van huis zonder gel in zijn haar.”
,,En ik wilde er voor de kinderen zijn. Zij hebben natuurlijk heel veel gehuild. Voor hen had en heeft alles zo’n enorme impact. Regelmatig komen ze nog de trap af met de foto van papa onder hun arm. Dan kan ik er alleen maar voor ze zijn en erover praten. Het is voor de kinderen niet te bevatten dat papa nooit meer terugkomt. Vooral dat ‘nooit meer…’ is voor kinderen niet te begrijpen. En ik, ik kan me nauwelijks herinneren dat ik dat eerste moment gehuild heb. Ik was in shock. Waar ik de kracht vandaan haalde, ik heb geen idee. Ik wilde sterk blijven, vooral voor Lise en Thijmen.” Er voor haar kinderen zijn, betekende voor Christine vooral niet wegkwijnen in het verdriet en, hoe vreemd ook, het normale leven zo snel mogelijk weer oppakken. ,,En dat is moeilijk, maar het leek me van begin af de beste keuze. Al de maandag erop, drie dagen na het overlijden van Henry, bracht ik Lise en Thijmen weer naar school. Daar werd met ze gepraat over wat er gebeurd was en werd een hoekje ter nagedachtenis aan papa ingericht. Dat heeft ze volgens mij heel goed gedaan.”
In een open en emotionele brief aan de leerkrachten en ouders van basisschool De Fontein uitte Christine alles wat in haar opkwam. ,,Die brief had ik die zondag na Henry’s ongeluk al geschreven. Op internet, op websites van surfers, werden op dat moment reacties geplaatst waarin gesuggereerd werd dat Henry, in het surfwereldje bekend als The Kaptain, onverantwoordelijk zou zijn geweest door in dit weer het water op te gaan. Dat soort opmerkingen, die sneden werkelijk door mijn ziel. Zo is het echt niet geweest. Henry was een verstandige, sterke en ervaren man, hij heeft dit echt nooit zien aankomen. Hij was immers juist degene die jongere surfers waarschuwde voor de gevaren op het water.”
Henry was docent lichamelijke opvoeding aan het Corlaer College in Nijkerk. De school en de leerlingen van de examenklas Havo waar hij mentor van was reageerden geschokt op het nieuws. ,,Meneer Kap was als sportdocent een geliefd en gewaardeerd leraar. Hij kon streng zijn, maar was vooral een motivator”, vertelt Lyda. ,,Als coördinator internationalisering was hij juist bezig met een groot project. Hij zou met een groep leerlingen naar Suriname gaan om daar mee te helpen aan het opknappen van scholen. De groep was de reis al enkele maanden aan het voorbereiden. Een mooi voorbeeld is de Surinaamse avond die Henry in maart organiseerde in de aula. Hij had flink wat porties Surinaams eten besteld en liet de leerlingen een heus restaurant inrichten, de opbrengst was bestemd voor het project. De leerlingen begeleidden de gasten, voornamelijk ouders, naar hun tafeltje en serveerden maaltijden en drankjes. Die kinderen leefden echt op, juist omdat Henry ze verantwoordelijkheden gaf. Echt mooi om te zien.” De groep zou in mei, anderhalve week na de fatale vrijdag, naar Suriname afreizen. ,,Ze zijn alsnog gegaan, zonder Henry”, vertelt Christine. ,,Ze hebben een hyves-pagina geopend ter nagedachtenis aan hun docent en na het project is een klein groepje bij mij langs geweest om over de reis te vertellen. ‘Meneer Kap, voor u zijn we hier’ staat op een spandoek in Suriname, bij het project. Daar word ik echt warm van.”
Het noodlot is verschrikkelijk, zegt Lyda. ,,Nu, zeven maanden later zijn we er nog elke dag mee bezig. De grootste vraag die wij ons keer op keer stellen is: waarom? Waarom moest uitgerekend Henry, zo’n lieve man, kind en vader uit ons leven gerukt worden. Bovendien, na zoiets leer je enorm te relativeren en kan je het eigenlijk niet zo goed hebben als anderen klagen over in jouw ogen kleine probleempjes. Dat valt dan toch allemaal in het niet, vergeleken met deze verschrikking.”
Christine: ,,Soms schrik je van je eigen gedachten. Was het nou maar een of ander slecht persoon, die zijn er genoeg op deze wereld. Maar niet mijn lieve man, onze zoon en papa. Je mag dat niet denken en je schiet er niets mee op, maar het maalt toch door je hoofd.”
Maar het leven gaat door, en de gewone dingen worden weer belangrijk. ,,Soms hebben we zelfs plezier met elkaar, zo zijn we deze zomer nog naar Turkije op vakantie geweest. Het is goed dat we het doen, maar wel vreemd. Ik sterk me dan met de gedachte dat Henry het zo gewild zou hebben. We hebben het er wel eens over gehad. Zoals zoveel stelletjes dat doen, heb ik wel eens gevraagd hoe hij ertegen aan keek mocht één van ons komen te overlijden. Hij vond het altijd lastig om over te praten. ‘Doe niet zo gek, ik kijk heus wel uit’, zei hij dan. Maar zo’n twee maanden voor het ongeluk zei hij in een serieus gesprek: ‘Christine, stel dat ik er niet meer zou zijn, zorg dan dat je ondanks alles gelukkig blijft, in ieder geval voor de kinderen.’”
,,Juist op de gewone momenten mis ik Henry het meest. Dat begint al als ik wakker word en de lege plek naast me zie. Aan de ontbijttafel mis ik de gesprekken met hem, mijn maatje. En als ik een foto van ons gezin zie, is het alsof hij van de foto is weggegumd. De hele dag mis ik hem.” Lyda: ,,Verdriet zullen we allemaal voortaan om hem hebben, maar ieder op zijn eigen manier. Je kunt dat nu eenmaal niet met elkaar vergelijken. Soms vergeet je in een heel kort ogenblik zelfs even dat hij er niet meer is. Dan komen we bij Christine op bezoek, zitten we bij haar in de kamer en in je onderbewuste wacht je dan op dat karakteristieke loopje van hem op de trap en verwacht je dat hij elk moment de kamer binnenloopt. Het zijn die momenten die je met je neus op de feiten drukken en die alles af en toe zo enorm moeilijk maken.”
Lise en Thijmen houden een portret vast van hun vader. Daarachter van links naar rechts Christine, Lyda en Henk Kap.
In een hoekje voor het huis richtten Henry’s ouders een gedenkplek in voor hun overleden zoon.
Jan Pit/BDU
[Edit] nieuwe directe link en artikel toegevoegd
Rapporteer
.Heftig,en sterk hoor die vrouw van hem 
