Plot van gisterenavond.
Al bijna 3 weken niet gekite, elke 2 uur kijkend voor actuele waterdata of er een zuchtje wind lijkt te ontstaan. Mijn handpalmen geven een tintelend gevoel af en ik wordt steeds onrustiger.
Gisteren was het zover, met een schamele 15 knopen op de klok zeg ik mijn vriendin gedag en ga ik mijn rooftocht naar wind. Zonder avondeten op pad, de zon die gaat deze dagen immers een stuk eerder onder als 2 maanden geleden.
Ik start de auto en trek snel op, ik rij hard, erg hard...te snel? te hard!!? Onderweg kijk ik naar hoge bomen en vlaggen en ik zie vanalles wapperen, mijn voet voelt zwaarder en ik geef nog een peut gas.De wind roept me!!!
Ik hoor
"Ride" in mijn gedachte zeggen: Die darkslide is niet zo moeilijk! Bedenk me ondertussen welke trick ik nu weer even ga doen van de airstyle DVD. Gelukkig kan ik sowieso snel t water op want
"BasS" zal er ook al wel staan met zijn electrische pomp.
Bijna aangekomen bedenk ik me dat ik in alle haast mijn trapeze ben vergeten dus draai ik snel om en met lightning speed rij ik terug en vervolg hierna mijn route naar de place to be.
Aangekomen blijkt mijn hoop voor supersessie verkeken.&%$#K*T Muiderberg!&^%@#&^%$Houtribdijk windmeting&^%!
De wind roept niet maar lijkt meer te fluisteren. Zephyrs, 19m edges en ander gespuis in de lucht en ik sta verdrietig aan de kant met mijn 12meter EVO en een schamel skimboardje. Echter trek ik toch mijn pak aan en ga ik het water op, om vervolgens te zien dat ik toch net geen hoogte kan houden.
De zon gaat onder en ondanks een kolere sessie rijd ik toch rustig naar huis, waar 80 dient te worden gereden rijd ik netjes nu 79 km/u. Ik ben een heer in het verkeer en mijn honger naar wind lijkt voor nu even gestilt.
Herkenbaar?