En daaag geld. Was op visite bij mijn neven en nichtjes van 3 en minderjariger. De kamer halfvol pakjes. De Sint moet zich weer een breuk hebben gesjouwd, of realistischer; een kampement even minderjarige chineesjes heeft zich weer laten afbeulen door ons materialsime en oververtroetelen van ons kroost.
Na een uur pakjesscheuren, was iedereen het wel zat, kregen de kinderen lamme handjes van het scheuren (kinderarbeid?
), en werd er een schema opgesteld, om dit handiger te doen. We kregen ademnood tussen de tot onze nekken gevulde kamer met met verscheurd papier
.
Een uur later was de helft van het spul al weer kapot, en kan het kampement weer a.h. werk.
Een kind kreeg een poppenhuis, waar ze zelf in zou kunnen verdwalen, zo groot.
Bij ruzie met haar ouders, kan ze daar haar optrekje vinden.
Een ander kind kreeg een computerspel, waarvan het alleen de gooi en smijtfuncie begreep, van het ding zelf wel te verstaan. Die kon dus weer terug naar China.
Onder het uitpakken, werden monden volgestopt met chocola en fondant. De t.v. knalhard, en om alle zintuigen te vermaken, ontbrak het toch nog aan een breezer en een lijntje coke, dat dan wel.
Het is dus nu tot kunst verheven, hoe het onze spaarzame kroost tot maximale extase te doen stijgen zal gaan lukken (mooi lopende zin?).
Was weer bij de Slufter-hufters. Ik voelde me daar waanzinnig vaak aangesproken. Iedere keer hoorde ik roepen; Wimt, pak die kite effe aan. En telkens dacht ik dan; dat kan niet waar zijn, zo bekend ben ik niet. Dus reageerde ik maar niet. Maar later realiseerde ik me mijn vergissing; ze kennen mij daar wel degelijk. Want telkens als ik aanbood om met mijn Bult-board te varen, gaf men resoluut aan dat niet te willen. Nou, en dat herken ik wel in mijn `Wimt'-vorm
.
Rapporteer
