Peter Lynn S-ARC (2002)

Heb twee seizoenen gevaren met deze jongens, waarmee ik het kitesurfen ook geleerd heb.
Later ben ik over gestapt naar Peter Lynn Guerilla's in 2004 (model 2003).

Jaren later heb ik nog eens gevaren met de 1120, dus ik doe deze ervaring vanuit het perspectief van nu!
Dat geeft natuurlijk een ander beeld als dat ik het in 2002 had geschreven. Er is (gelukkig) zoveel verandert ondertussen. Vooral veiligheid heeft grote sprongen gemaakt.

Veiligheid
Om met gelijk met de deur in huis te vallen: de allereerste barren werden geleverd zonder safety systeem!!!
In 2002 had je de mogelijkheid om voor €70,- een safety systeem er los bij te kopen. Dit was niet standaard! In deze tijd leverde praktisch geen enkel merk nog een safety.

De Bar was simpel, maar zonder oog in het midden. De bar gleed door twee banden webbing. Deze constructie was dermate zwak dat dit bij de minste geringste belasting al kapot scheurde. Iedereen bouwde toen zijn eigen barsysteem. Was echt een must, geen keuze!

Vandaar veiligheid het rapportcijfer 1

Kwaliteit
Het Arc systeem was toen ook al uniek: de kites bleven altijd in de lucht staan dankzij wat de marketing "auto zenith" noemde: een slee-vlieger (want dat is het) wordt gekenmerkt door een zelf stabiliserend vorm: de kite wil altijd uiteindelijk naar 12 uur (de Zenith) vliegen. Erg fijn voor beginners.
Omdat er geen hoge druk in de kite heerst (hoogstens bij een crash een piekdruk bij de inpact) kon je zelfs met redelijke beschadigingen probleemloos vliegeren. Verder zijn deze kites erg makkelijk te repareren. Soms kom je ze daarom nog tegen bij landboarders!
Dikke plus dus!

Springen
De Arcs sprongen allemaal prima, op de 630 en vooral 430 na. Deze waren veel te giftig (hoge vlieg en stuursnelheid), en hadden niet veel lift. De 840 en 1120 waren prima om te springen, maar een X2 of Wipika Airblast gingen gewoon hoger.
Hangtime was voor die tijd wel prima te noemen.

Upwind
In die tijd kwam o.a. Brunotti en RRD met de eerste twintips. Deze waren minimaal 150cm lang. De overgrote meerderheid voer nog met directionals. Daar is deze kite ook voor bedoelt; je hebt veel raillengte nodig om dit goed upwind te krijgen. Later in 2005 eens met een 1120 en een 128cm Jamie Pro van North gevaren. Onmogelijk om aan de wind te krijgen, en aan de winddruk lag het niet!

Kortom, prima voor de tijd met grote, lange boards! de mijne was een TT van 160cm!

Depower
Waanzinnig goed...voor de tijd.
Naar huidige maatstaven te weinig. Iets wat naar mijn mening ook het Arc principe uiteindelijk de das heeft om gedaan. SLE's en Bow's etc. depoweren tegenwoordig veel en veel meer.

Voor de tijd erg goed omdat de kites goed naar de rand van het windvenster wilden. Zelfs zo goed, dat het leren varen hiermee lastig was. Je moest de kite nl. actief in de powerzone houden ipv andersom.


Hier mijn korte impressie van iedere maat. De 15.1m2 is praktisch niet uitgeleverd. Die heb ik ook nooit gevaren.


1120 (2001 uitvoering): slecht low-end ivm stallen bij weinig wind. Heel moeilijk weer op gang te krijgen. Bij voldoende wind een prima, rustige kite met een lekkere hangtime
1120 (2002 laatste modelserie) verbeterd low-end, maar nooit echt goed geweest.

840. De lekkerste van het stel. Prima kite voor zijn tijd. Veel depower relatief, prima springen, niet te snel en zeker niet te langzaam. Veilig gevoel!

630 Hardere wind kite. Erg snel in vergelijking met de 840. Ander karakter. Springen voelde hij gewoon te snel voor, maar ging wel.

460. De harde wind kite...als je zelfmoordneigingen had. Leuke powerkite in minder wind voor op het strand. Alleen een halve paardekop durfde ermee uit te varen in 7 Bfrt!